Minik bebeğimle, ilk bebeğimle, aynı bedende 7 hafta 5 gün yaşadık. Onun minicik kalbinin atışına şahit olduk. Direndiğine, mücadelesine tanık olduk. Ama dün bu yolculukta artık yalnız kaldığımızı öğrendik. Çok acı verem bir deneyim. Nasıl ki bir evlat sahibi olmak tarif edilemez ancak yaşanır derler, bu da aynı. Bu acıyı anlatmak imkansız. Kimsenin yaşanmasını da istemem. Minik kalbinin atmayı bıraktığı o son vuruşu düşünüyorum. Bu beni tam kalbimden yaralıyor. Onunla geçen günler öyle tatlıydı ki. Her gün onunla konuşan onu öpen sevgi dolu bir babası, her sabah ona günaydın, her akşam iyi geceler diyip okşayan bir annesi oldu. 8 haftalık annelik babalık tecrübemiz bize ne iyi ebeveynler olacağımızı gösterdi. Dilerim bundan sonraki bebeğimiz sağlıkla bize gelir. Ama asla, ömür boyunca ilk bebeğimi unutmayacağım. O benim için cennette uçan bir beyaz kelebek. Bir gün gelip annesinin omzuna konuverecek. Bu inançla ayaktayım. İlk annelik heyecanımı hiçbir zaman unutmayacağım.
Seni çok seven annen…
